Pęknięcie tętniaka i krwawienie podpajęczynówkowe

Największym zagrożeniem związanym z tętniakiem naczyń mózgowych jest jego pęknięcie. Najczęściej dochodzi wówczas do krwawienia podpajęczynówkowego. Jest to stan bezpośredniego zagrożenia życia. Ok. 15% pacjentów po krwawieniu podpajęczynówkowym umiera zanim dotrze do szpitala, a całkowita śmiertelność wynosi ok 45%.

Objawem pęknięcia tętniaka jest nagły i silny ból głowy. Oznacza to, że ból pojawia się natychmiast, z całą intensywnością – często jest opisywany przez pacjentów jako najsilniejszy ból głowy w życiu. Ból może być również zlokalizowany w tylnej części szyi. Towarzyszyć mu może przejściowa lub stała utrata przytomności, nudności, wymioty. Efektem krwawienia podpajęczynówkowego mogą być również zaburzenia świadomości: od senności poprzez dezorientację aż do bycia nieprzytomnym.

W przypadku wystąpienia krwawienia podpajęczynówkowego konieczna jest szybka diagnostyka i wysokospecjalistyczne leczenie (obejmujące m. in. neurochirurgię, neuroradiologię, anestezjologię, kardiologię). Cele leczenia pacjenta po krwawieniu podpajęczynówkowym obejmują m. in. stabilizację stanu pacjenta oraz zabezpieczenie przed kolejnym krwawieniem tj. leczenie pękniętego tętniaka.

Ze względu na częstość występowania bólów głowy w populacji, odróżnienie krwawienia podpajęczynówkowego od np. napięciowego bólu głowy nie zawsze jest proste. Najważniejsze cechy, których nie można lekceważyć to nagłe wystąpienie bólu głowy z maksymalną, silną intensywnością. W szczególności dotyczy to pacjentów, którzy mają rozpoznane tętniaki naczyń mózgowych

Podstawowym badaniem służącym do wykrycia krwawienia podpajęczynówkowego jest tomografia komputerowa głowy bez kontrastu. W dawnych czasach krwawienie podpajęczynówkowe było rozpoznawane poprzez stwierdzenie krwi w płynie mózgowo–rdzeniowym w nakłuciu lędźwiowym – obecnie procedura ta rzadko kiedy jest konieczna do wykrycia krwawienia podpajęczynówkowego.