Leczenie wewnątrznaczyniowe (inaczej: endowaskularne) jest alternatywną dla mikrochirurgii metodą leczenia tętniaków wewnątrzczaszkowych. W przeciwieństwie do chirurgii, nie wymaga wykonania kraniotomii, tj. operacji obejmującej otwarcie czaszki. Zamiast tego, tętniak zabezpieczany jest od środka światła naczynia za pomocą cewników przeprowadzanych przez ciało pacjenta. W związku z powyższym, leczenie wewnątrznaczyniowe jest metodą mniej inwazyjną w porównaniu do mikrochirurgii.

Możliwe dostępy naczyniowe obejmują tętnicę udową (w okolicy pachwiny) i tętnicę promieniową (w okolicy nadgarstka), tj. dokładnie tak jak w diagnostycznej arteriografii mózgowej (DSA, więcej informacji tutaj). W przeciwieństwie jednak do diagnostycznej arteriografii (DSA), do zabiegu wewnątrznaczyniowego Pacjent jest zazwyczaj znieczulany ogólnie (tj. uśpiony).

Leczenie wewnątrznaczyniowe (tzw. embolizacja) wymaga następnych badań kontrolnych – często są to arteriografie mózgowe (DSA). Nie ma odgórnie przyjętych zasad nt. odstępów czasowych, rodzaju czy zasad badań kontrolnych po leczeniu wewnątrznaczyniowym. W związku z tym, każdy ośrodek ma własne reguły. Zwykle jest to przynajmniej jedna arteriografia wykonana od 3 do 6 miesięcy po zabiegu.

Ponadto, dość często leczenie wewnątrznaczyniowe jest leczeniem wieloetapowym. Zatem kosztem mniejszej inwazyjności (mniejszego ryzyka zabiegu – w porównaniu do mikrochirurgii) jest gorsza, długoterminowa skuteczność.

Najczęstsze metody leczenia wewnątrznaczyniowego obejmują:

·        użycie mikrospiral (tzw. coili)

·        użycie stentu i mikrospiral

·        użycie samego stentu

Mikrospirale wypełniają wnętrze tętniaka blokując napływ krwi do worka i propagując wykrzepianie krwi w tętniaku. Stent pokrywa od wewnątrz światło naczynia również blokując napływ krwi do worka tętniaka. Decyzja na temat wyboru leczenia u danego Pacjenta za każdym razem podejmowana jest indywidualnie, w zależności od warunków anatomicznych, ale również preferencji i umiejętności operatora.

Użycie stentu do zabezpieczenia tętniaka wiąże się z następczą koniecznością przyjmowania leczenia przeciwkrzepliwego. Zazwyczaj zaleca się Acard – do końca życia i Plavix (substancja aktywna: klopidogrel) – do kolejnej kontrolnej arteriografii, w której uwidoczni się prawidłowy przepływ przez stent. Powyższe reguły leczenie przeciwkrzepliwego również zależą od zwyczajów danego ośrodka, jak i od współistniejących chorób u Pacjenta (który np. może już przyjmować leczenie przeciwkrzepliwe z powodów kardiologicznych).

Przyjmowanie podwójnego leczenia przeciwkrzepliwego może być związane z częstszym występowaniem siniaków, krwawień podskórnych, czy krwawień z nosa. Według zaleceń lekarz prowadzącego, zazwyczaj zaleca się na ten czas przyjmowanie inhibitora pompy protonowej – tzw. leku osłonowego na żołądek.